در فصل‌های گذشته، همراه با کودکان پرانرژی و کنجکاو، مسیرهای زیبای طبیعت را پیمودیم؛ از جنگل‌های سرسبز و کوهپایه‌های مه‌آلود گرفته تا دشت‌های گل‌پوش. هر گام در دل طبیعت، فرصتی تازه برای تجربه، کشف و بازی بود. این همراهی با طبیعت، نه‌تنها تنوع فصلی مناظر را به کودکان نشان داد، بلکه به آن‌ها آموخت چگونه با احترام و علاقه در کنار محیط‌ زیست زندگی کنند.

استفاده از محیط طبیعی برای یادگیری و رشد کودکان، مزایای بی‌شماری دارد. در فضای باز، حواس کودک به شکلی کامل‌تر درگیر می‌شود؛ دیدن رنگ‌های متنوع، شنیدن صدای پرندگان و لمس عناصر طبیعی همچون خاک و برگ، فرایند یادگیری را عمیق‌تر و ماندگارتر می‌سازد. افزون بر این، حضور در دل طبیعت به کودکان کمک می‌کند تا مهارت‌های حرکتی، ارتباطی و حل مسئله را در محیطی غیرساختاریافته و آزاد تجربه کنند.

تجربه‌های مداوم در طبیعت می‌تواند تأثیر چشمگیری بر خلق‌وخوی کودکان بگذارد. کاهش استرس، افزایش تمرکز، رشد حس مسئولیت‌پذیری و تقویت روحیه همدلی از جمله دستاوردهای عاطفی و روانی طبیعت‌گردی است. کودکانی که در ارتباطی مستمر با طبیعت قرار می‌گیرند، معمولاً آرام‌تر، خلاق‌تر و پذیراتر از دیگران هستند و این ویژگی‌ها در شکل‌گیری شخصیت آن‌ها نقش کلیدی ایفا می‌کند