اولین باری که یک کودک سعی می‌کند روی کاناپه بنشیند، شایان ستایش است. ممکن است نتوانید جلوی لبخندها و خنده خود را بگیرید. شاید حتی بتوانید از مبارزه آن‌ها فیلم‌برداری کنید تا بتوانید این لحظه شیرین را زنده نگه دارید.
به دنیای تربیت کودک خردسال کوهنورد خوش آمدید.
کوهنوردی مرحله مهمی در رشد مهارت‌های حرکتی درشت است، اما مدیریت آن برای والدین می‌تواند سخت باشد. همچنین می‌تواند منجر به خراب شدن بسیاری از کوسن‌های مبل یا قفسه کتاب شود. با این حال، بزرگ‌ترین نگرانی برای اکثر والدین، ایمنی است. وقتی کودک شما می‌افتد، ممکن است خراشیده شود و ضربه بخورد یا آسیب‌های جدی‌تری ببیند.
چرا کودکان خردسال صعود می‌کنند؟
آن‌ها از همه چیز بالا می‌روند، زیرا متوجه شده‌اند که می‌توانند (یا حداقل می‌توانند تلاش کنند). بچه‌ها در حدود ۱۸ ماهگی شروع به کنترل بیشتری بر حرکات بدن خود می‌کنند.
آن‌ها متوجه می‌شوند که می‌توانند آن توپ را پرتاب کنند، به سرعت در پارک بدوند و خود را روی مبلمان بکشند. در ابتدا کودک فقط می‌خواهد مانند مامان و بابا روی مبل بنشیند. بااین‌حال، هنگامی‌که آن‌ها قدرت را در بدن خود پیدا کردند، ممکن است بخواهد مانند هر چیز دیگری، مرزها را کشف کند.
برای برخی از کودکان، ضربه‌های اجتناب ناپذیر و ترس قابل درک از آن مکان‌های مرتفع کافی است تا آن‌ها را از فراتر رفتن بیش از حد محدودیت‌ها باز دارد. این کودکان احتمالاً با چند یادآوری قاطع و نشان دادن اینکه صندلی‌ها برای نشستن هستند و قفسه‌های کتاب پله نیستند، به راحتی از بالا رفتن دلسرد می‌شوند.
هر چند تیپ شخصیتی دیگری وجود دارد که متوقف نمی‌شود. برای این کودکان خردسال و ۲ ساله، کوهنوردی یک هیجان است. آن‌ها می‌خواهند ماهیچه‌های خود را خم کنند و کنجکاوی خود را در مورد آنچه در قفسه بالایی وجود دارد، ارضا کنند. کودکان دارای خواهر و برادر بزرگ‌تر ممکن است کوهنوردان مصمم‌تری باشند زیرا سعی می‌کنند از بچه‌های اطراف خود تقلید کنند.
چگونه یک کوهنورد کوچک و مصمم را متوقف کنیم؟
اگر هر شیء عمودی و همچنین اشیایی را که می‌توان به صورت عمودی روی هم چید، از خانه‌تان خارج نکنید، واقعاً نمی‌توانید یک کوهنورد را متوقف کنید.
البته، حتی اگر قانون ممنوعیت کوهنوردی را در خانه خود رعایت کنید، مکان‌ها و زمان‌هایی وجود دارند که در آن‌ها نمی‌توان کوهنوردی را مجاز کرد (مثلاً در مکان‌های عمومی). در این صورت، می‌توانید از تکنیک‌های انضباطی برای متوقف کردن رفتار استفاده کنید، اما سعی کنید از ایجاد این تصور که همه کوهنوردی‌ها ممنوع است خودداری کنید. اگر واکنش شما به هر یک از صعودها چشمگیر و بلند است، مراقب باشید. ممکن است به طور تصادفی در یکی از بدترین تله‌های رفتاری کودک بیفتید: تبدیل چیزی که ممنوع است به یک بازی سرگرم‌کننده که توجه والدین را به خود جلب می‌کند.
انرژی و علاقه کودک را هدایت کنید. درحالی‌که به نظر می‌رسد برخی از کودکان ذاتاً کوهنورد هستند، به این معنی نیست که کودک شما تنها زمانی خوشحال خواهد شد که در حال بالا رفتن از سازه‌های بلند (و نه چندان بلند) باشد. در قلب میل به کوهنوردی، میل اولیه کودک برای فعال بودن است. اگر بتوانید میل کودک خود را برای حرکت، با فعالیت‌هایی که پای او را روی زمین نگه می‌دارد، برآورده کنید، ممکن است بتوانید از نگرانی و هرج و مرج ناشی از کوهنوردی جلوگیری کنید.
اول، بپذیرید که کودکان برای ثابت ماندن ساخته نشده‌اند. کنار آمدن با این واقعیت می‌تواند به شما کمک کند در مواجهه با یک قاتل سراسیمه صبورتر باشید. در مرحله بعد، به کودک خود زمان و مکان بدهید تا حرکت کند. یک یا دو ساعت در حیاط یا زمین بازی بسیار عالی است و ممکن است کودک را آنقدر خسته کند که بخواهد بعد از مدتی چرت بزند یا استراحت کند. اما وقتی دوباره بیدار شوند، آماده رفتن، رفتن و دوباره رفتن خواهند بود.
اگر سعی می‌کنید کودک خود را محبوس نگه دارید یا اسباب بازی‌هایی تهیه کنید که فقط از نوع «بشین و آرام باش» هستند، به احتمال زیاد نتیجه معکوس خواهد داشت و کودک فعال شما را مجبور می‌کند تا (به معنای واقعی کلمه) شروع به بالا رفتن از دیوارها کند. در عوض، فضاهای بازی ایمن برای صعود را تنظیم کنید. مکانی را در داخل یا خارج پیدا کنید که بتوانید به فرزندتان آزادی عمل بدهید تا به طور مستقل کاوش کند.
آن ناحیه را با اسباب‌بازی‌هایی پر کنید که کودکان را به تحرک تشویق می‌کند و همچنین بالش‌ها، کوسن‌های مبل، و مواد نرمی را که بچه‌ها می‌توانند روی هم چیده و از آن بالا بروند، پر کنید. داشتن یک هم‌بازی نیز ممکن است حواس کودک شما را از کوهنوردی منحرف کند. حتی اگر این دو فقط در مرحله بازی موازی باشند، یک دوست ممکن است نیاز برخی کوهنوردان را برای یافتن کاری هیجان‌انگیزتر از بین ببرد.
کوهنوردان کوچک را ایمن نگه دارید
مطمئناً، تمام پذیرش و حواس‌پرتی در جهان مانع از آن نمی‌شود که هر بار که متوجه می‌شوید کودک ممکن است خود را از لبه پنجره پایین بیاندازد یا از لوستر آویزان شود، از ترس نپرید. با دانستن اینکه نمی‌توانید صعود را متوقف کنید، روی ایجاد یک محیط امن تا حد امکان برای بچه‌هایی که (به ناچار) سقوط می‌کنند، تمرکز کنید.
یکی از مواردی که باید به آن توجه ویژه داشت ایمنی تخت است.
معمولاً برای کوهنوردان زمان زیادی طول نمی‌کشد تا یاد بگیرند که چگونه از کناره‌های تخت بالا بروند. برخی از والدین ممکن است سعی کنند کودک را در گهواره ایمن نگه دارند.
فراتر از مهدکودک، به اطراف مناطقی که کودک معمولا در آن بازی می‌کند نگاه کنید و ببینید که چگونه می‌توانید با انجام اقداماتی مانند:
قرار دادن یک چهارپایه مناسب برای کودکان در نزدیکی قفسه‌های کتاب یا در کنار مکان‌هایی که نمی‌توانند به آن‌ها برسند (و جایی که برایتان مهم نیست که چیزهایی را از قفسه پایین بریزند).
دور ریختن خرده‌ریزه‌ها، اقلام کوچک و سایر وسایلی که برای کودکان کنجکاو، آهنربا هستند (موقتی است، باید بتوانید تا زمانی که فرزندتان به سن پیش‌دبستانی می‌رود، آن‌ها را دور بریزید).
وسایل را از پنجره‌ها دور کنید و مطمئن شوید که تمام پنجره‌ها به درستی ایمن شده‌اند تا از سقوط جلوگیری شود. همیشه وسایل سنگین مانند دفاتر و قفسه‌های کتاب را با استفاده از لنگرهای ارزان قیمت و با قابلیت نصب آسان (که در فروشگاه‌های سخت‌افزار و لوازم خانگی فروخته می‌شوند) روی دیوار محکم کنید. اگر تلویزیون شما از قبل به دیوار نصب نشده است، می توانید آن را نیز ببندید. اگر وسایل روی آن‌ها بریزد، ممکن است به شدت مجروح شوند.
به خاطر داشته باشید که کوهنوردی یکی از آن مراحلی است که کودکان از آن عبور می کنند. هر استرسی که اکنون احساس می‌کنید برای همیشه نخواهد بود. درست همانطور که چیز جدیدی را کشف می‌کند که احتمالاً شما را به همان اندازه نگران می‌کند.
بدون دیدگاه