طبق تحقیقات دانشگاه کمبریج و بنیاد LEGO، بازی فیزیکی با پدر چیزی بیش از یک تمرین پیوند برای سنین صفر تا سه سال است. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد بازی پدر و فرزندی می‌تواند به کودکان کمک کند تا رفتار و احساسات خود را در حین رشد کنترل کنند، بنابراین بیایید ببینیم این یافته چگونه پدیدار شد و چرا همه والدین باید برای بازی با کودکان خود وقت بگذارند. این تحقیق چگونه شکل گرفت؟
معروف است که بازی والد_ کودک به کودکان کمک می‌کند تا ارتباط برقرار کنند، مهارت‌ها را بیاموزند، دنیا را درک کنند و با عزیزانشان خوش بگذرانند، اما این تحقیق به این دلیل به وجود آمد که تا کنون کمتر درباره تأثیر بازی پدر و فرزند و لزوم آن بررسی شده است.
مطالعات مربوط به بازی والدین-کودک بیشتر بر روی مادران متمرکز شده است، بنابراین محققان می خواستند تمرکز را به پدران معطوف کنند و ببینند که آیا بازی پدر-کودک با بازی مادر-کودک متفاوت است و چگونه بازی پدر-محور بر رشد کودکان تأثیر می گذارد. برای انجام این کار، محققان داده‌های ۷۸ مطالعه مختلف را که بین سال‌های ۱۹۷۷ تا ۲۰۱۷ انجام شده بود، غربال کردند تا بتوانند در حد امکان اطلاعات بیشتری در مورد ارتباط بازی پدر و فرزند و رشد مهارت‌های کودک پیدا کنند. سپس، با ۴۰ سال شواهدی که در دست است، آن ها به دنبال الگوهای اطراف گشتند: چقدر پدرها و بچه ها با هم بازی می کنند؟ در چه نوع بازی ای شرکت می کنند ؟ و سپس هر گونه ارتباط احتمالی بین این بازی و رشد کودکان را بررسی کردند.
اکنون در مورد لزوم بازی پدر و فرزند چه می دانیم؟
داده‌های تحقیق عمدتاً از خانواده‌های اروپایی و آمریکای شمالی به دست آمد و به طور کلی شباهت‌های زیادی را بین پدران و مادران آشکار کرد. با این حال، الگوهایی در مورد بازی پدر و فرزند یافت شد و داده ها نشان می دهد که: به طور متوسط اکثر پدرها هر روز با فرزند خود بازی می کنند بازی پدر و فرزند معمولاً بیشتر فیزیکی است، حتی زمانی که کودکان بسیار کوچک هستند و این بازی فیزیکی به کودکان کمک می کند تا احساسات خود را کنترل کنند و رفتار خود را بعداً تنظیم کنند (مثلاً وقتی به مدرسه می روند). «بازی فیزیکی» شامل فعالیت‌هایی مانند کمک به نوزاد خردسال برای بالا بردن آرام اندام‌هایش برای آزمایش قدرتش، و شرکت در قلقلک دادن و بازی‌های تعقیب و گریز با کودکان نوپا است. این مطالعه بازی اولیه پدر و نوزاد را با پیامدهای مثبت اجتماعی، عاطفی و شناختی مرتبط می‌داند و ارتباط بین بازی پدر و فرزند و توانایی بعدی کودک در کنترل احساسات خود در «تقریباً همه» ۷۸ مطالعه‌ای که محققان مورد بررسی قرار دادند، یافت شد. اگرچه محققان اذعان می‌کنند که «محدودیت‌هایی برای آنچه که پژوهش می‌تواند به ما بگوید وجود دارد»، اما می‌گویند، به طور خاص، «کودکانی که از بازی باکیفیت با پدران خود لذت می‌برند، کمتر دچار بیش فعالی یا مشکلات عاطفی و رفتاری می‌شوند.» همچنین به نظر می‌رسید که آن ها در کنترل پرخاشگری خود بهتر عمل می‌کردند و در هنگام اختلافات در مدرسه کمتر به کودکان دیگر حمله می‌کردند.» این مطالعه همچنین نشان داد که دفعات بازی پدر و فرزند از دوران نوزادی افزایش می‌یابد، سپس در سنین ۶ تا ۱۲ سالگی کاهش می‌یابد، اما خبر خوب این است که مهارت‌هایی که در سال‌های اولیه آموخته‌اند، بعداً در جای مناسبی قرار می‌گیرند.
بازی فیزیکی چگونه به کودکان کمک می کند تا احساسات و رفتار خود را مدیریت کنند؟
بازی فیزیکی به عنوان یک روش مناسب برای خودتنظیمی دیده می شود زیرا موقعیت های سرگرم کننده و هیجان انگیزی را ایجاد می کند که از کودکان می خواهد بدن و ذهن خود را کنترل کنند. بازی پر شور و خشن فرصت هایی را برای کودکان فراهم می کند تا قدرت خود را تعدیل کنند یاد بگیرند زمانی که همه چیز از حد گذشته است و در صورت وقوع حادثه، احساسات خود را مدیریت کنند. در مجموع، قرار گرفتن در یک محیط امن با والدینی مهربان به کودکان این امکان را می‌دهد تا بهترین روش برای واکنش و رفتار را تمرین کنند و در عین حال سرگرمی را به خوبی انجام دهند.
اگر پدری در زندگی کودک حضور نداشته باشد چه اتفاقی می افتد؟
اگرچه این تحقیق مزایای بازی پدر و فرزند را برجسته می کند، مهم است که به یاد داشته باشید که کودکان خانواده هایی که فقط مادر هستند، از پاداش بازی والدین و فرزند نیز بهره مند می شوند. مادران به اندازه پدرها قادر به بازی فیزیکی هستند، اما هیچ والدینی نباید فقط به یک سبک بازی پایبند باشد. این تحقیق نشان می‌دهد که کودکان از روش‌های مختلف بازی و تعامل سود می‌برند، بنابراین شما تشویق می‌شوید ایده‌های مختلف زیادی را در ترکیب قرار دهید ؛ از بازی های خشن و بی‌پرده گرفته تا بازی های نقش‌آفرینی.
ارجاع دانشگاه کمبریج
بدون دیدگاه